Halis ECE

Semâvî kitaplara inanmak


Âlemlerin Rabbi olan Allah Teâlâ, insanların, dünyevî ve uhrevî saâdetlerini temin etmeleri için, peygamberleri (aleyhimüsselâm)vâsıtasıyla bir takım kitaplar göndermiştir. Bunlara "ilâhî kitaplar" veya "semâvî kitaplar" denir. Semâvî kitapların tamamına inanmak bizim için farzdır. Hepsi de Allah Teâlâ'nın kelâm sıfatının tezâhürüdür, vahiydir.

Vahiy; Allah ile peygamberi arasında cereyan eden konuşmadır. Allah'tan vahiy alma hâdisesine ashâb-ı kiram şâhit olmuşlardır. Vahiy alma hâli geçince de, Resûlüllah Efendimiz'den (s.a.v.) onu dinleyerek yazmışlar ve ezberlemişlerdir. Böylece bugünkü elimizde bulunan Kur'ân-ı Kerim veya bir diğer ismiyle Mushaf-ı Şerif meydana gelmiştir.

Mevlâ-yi zû'l-Celâl ve'l-Kemâl hazretleri, ilk insan ve ilk peygamber olan atamız Hz. Âdem'den itibaren kitaplar göndermiştir. Bunlar bazan sayfalardan ibaret, bazan da elimizdeki Mushaf gibi kâmil mânâda kitaplar olarak gelmiştir.

Âdem aleyhisselâma ve Hz. İbrâhim'e 10'ar sayfa inmişti.

Hz. Şît'e 50 sayfa,

Hz. İdrîs'e de 30 sayfa gönderilmiştir. Hepsi 100 sayfadır.

Kitaplar ise 4 adettir. Bunlardan;

Tevrat Hz. Mûsâ'ya,

Zebûr Hz. Dâvûd'a,'

İncil Hz. İsa'ya,

Kur'ân-ı Kerim de Sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed Mustafâ'ya gönderilmiştir (salavâtullâhi ve selâmühû aleyhim ecmaîn ve alâ Nebiyyinâ hâssa).

İlâhî kitap ve sayfaların aslı "Levh-i Mahfûz"dadır. "Korunmuş levha" mânâsına gelen bu tâbir, Kur'ân-ı Kerim'de şöyle yer alır:

"İnkârcıların yalanladıkları o kitap, hakikatte, aslı Levh-i Mahfûz'da bulunan çok şerefli bir Kur'an'dır."(1)

İmâm Gazâlî (k.s.) hazretleri bu mevzûda şunları söylemektedir:

"Âlemlerin yaratılışından sonuna kadar ne olup bitecekse, Allah Teâlâ hepsinin kazâ ve kaderini yazmıştır. Kur'ân-ı Kerim'de geçtiği üzere buna, bazan "Levh-i Mahfûz", bazan "Kitâb-i Mübîn", bazan "İmâm-i Mübîn" tâbir edilir. Ayrıca Levh-i Mahfûz mânâsında, "Kitâb-i Müeccel", "Kitâb-i Ma'lûm", "Kitâb-i Hafîz", "Kitâb-i Meknûn" veya "Ümmü'l-Kitâb" isimleri de kullanılmıştır."(2)
***

DÖRT SEMÂVÎ KİTAPTAN T E V R A T

Tevrat, İslâm itikâdına göre inanılması gereken dört İlâhî kitaptan birisidir.

Tevrat, Yahûdilere tebliğ edilmek üzere Hz. Mûsâ'ya indirilmiştir. Buna "Ahd-i Atik" de denilir. Tevrat'ta İsrâiloğulları'na tatbik edilmesi icap eden hükümlerin bulunduğu, Kur'ân-ı Kerim'de şöyle bildirilmiştir:

"Muhakkak ki Tevrât'ı biz indirdik. Onda bir hidâyet (doğruya rehberlik) ve bir nûr vardı. (İsrâiloğulları'ndan) Allâh'ın emrine teslim olmuş olan peygamberler, onunla Yahûdilere hükmederlerdi. Âlimler, fakihler de Allâh'ın kitâbını korumaya memur olmaları ve üzerine şâhit bulunmaları itibariyle (onunla hükmederlerdi). O halde (ey İsrâiloğulları, Tevrat'taki âhir zaman peygamberine âit vasıfları açıklamak hususunda) insanlardan korkmayın, benden korkun. Benim âyetlerimi az bir bedel (Allah nezdinde bir sivrisineğin kanadı kadar bile değeri olmayan dünya veya dünyalık) karşılığında satmayın! Kim Allâh'ın indirdiği (hükümler) ile hükmetmezse, işte onlar kâfirlerin ta kendileridir."(3)

"(Yahûdiler) de Allâh'ın kadrini hakkıyla takdir etmediler (Onu, lâyık olacak tarzda ve gereği gibi anlayamadılar). Çünkü, 'Allah hiçbir insana hiçbir şey indirmedi' dediler. Onlara söyle ki: Öyle ise Mûsâ'nın insanlara bir nûr ve hidâyet olarak getirdiği ve sizin de parça parça kâğıtlar hâline koyup açıkladığınız (fakat işinize gelmediği için de) çoğunu gizlediğiniz o Kitâb'ı kim indirdi? Sizin de atalarınızın da bilmediğiniz şeyler (Kur'an'da) size öğretilmiştir. (Resûlüm ey Muhammed)! Sen 'Allah' de; sonra onları bırak, daldıkları bataklıkta oynayadursunlar!"(4)

Ahd-i Atîk ismiyle anılan Tevrât'ın şu üç nüshası meşhur olmuştur:

1. Yahûdiler ve Protestanlarca kabul edilen İbrânice nüsha,

2. Roma ve Doğu Hıristiyan kiliselerince kabul edilen Yunanca nüsha,

3. Sâmirîlerce kabul edilen Sâmirîce nüsha.

Bu nüshalar karşılaştırıldığında, aralarındaki önemli farklar hemen göze çarpar. Bunların, uzun ve karışık Yahûdi tarihi boyunca insanlar tarafından kaleme alındığı açıkça belli olur. Nitekim Hz. Mûsâ, yaklaşık M.Ö. 13. yüzyılda yaşamış olmasına rağmen, elde bulunan en eski Tevrat nüshası M.Ö. 7. veya 10. yüzyılda yazılmış bir kitap olarak bilinir.

Bu sebeple, bizzat Yahûdi ve Hıristiyanlar'ın da kabul ettiği gerçek, Tevrât'ın Hz. Mûsâ'ya Allah katından indirilen asıl nüshanın bugün elde mevcut olmadığıdır.
***

SEMÂVÎ KİTAPLARDAN Z E B Û R

Zebûr, Hz. Dâvud'a indirilen kitaptır. Kur'ân-ı Kerîm'in üç yerinde "Zebûr" ismi geçer.

Şöyle ki:

"Andolsun, Tevrât'tan sonra Zebûr'da da 'Yeryüzüne sâlih kullarım vâris olacaktır' diye yazdık."(5)

"Dâvûd'a Zebûr'u verdik."(6)

Dâvud aleyhisselâma indirilen Zebûr, bugün Ahd-i Atîk'in içinde "Mezmûrlar" ismi ile zikredilmektedir. Elde müstakil bir Zebûr kitabı mevcut değildir. Bu sebeple Zebûr'la alâkalı fazla bir bilgi bulunmamaktadır.

Günümüzde Yahûdi sinagoglarında veya kiliselerde söylenen ilâhiler arasında "Mezmûrlar"a sıkça rastlanır. Ancak bu Mezmûrlar'ın Hz. Dâvud'a indirilen nüshaya isnâdı kesinlik taşımaz.

Biz Müslümanlar olarak, Zebûr'un Dâvûd aleyhisselâma indirilen şekil ve muhteviyâtına inanmakla mükellefiz ve ona inanırız.
***

SEMÂVÎ KİTAPLARDAN İ N C İ L

İncil, Hz. İsa'ya indirilen ilâhî kitabın adıdır. Kitâbımız Kur'an'da gerek İsa aleyhisselâm ve gerekse İncil'le alâkalı geniş bilgiler bulunmaktadır. Hatta Hıristiyanların değişikliğe uğrattıkları yerler de açıklanmıştır.

Allah Teâlâ onların sapma noktalarını şöyle haber veriyor:

"Andolsun ki, 'Allah, kesinlikle Meryem'in oğlu Mesîh'dir' diyenler kâfir olmuşlardır. Halbuki İsa şöyle demişti: 'Ey İsrâiloğulları! Rabbim ve Rabbiniz olan Allâh'a kulluk ediniz. Hiç şüphe yok ki Allâh'a ortak koşana, Allah cenneti haram kılmıştır. Onun varacağı yer (cehennem) ateş(idir). Zâlimlerin hiçbir yardımcıları da yoktur. Şüphesiz, 'Allah, üçün üçüncüsüdür' deyip (Allâh'a Meryem ve İsa'yı da ortak edenler) kâfir olmuşlardır. Halbuki bir tek ilah'tan başka ilah yoktur."(7)

Bir taraftan da Kur'ân-ı Kerim, Yahûdi âlimleri ile Hıristiyan râhiplerinin menfaat temin etmek için nasıl da hak-hukuk tanımadıklarını, Allah yolunda gidenlere engel olduklarını da şöyle bildirmektedir:

"Ey iman edenler! Hakikaten haham ve papazlardan birçoğu, insanların mallarını haksızlıkla yiyorlar ve (onları) Allâh'ın yolundan çeviriyorlar."(8)

Hazret-i İsa İbrânîce konuştuğu için, İncil de onun konuştuğu dil ile gelmiştir. Ancak bugün İbrânîce bir İncil yoktur. Hıristiyanların ellerinde Ahd-i Cedîd adıyla anılan ve sekiz kişi tarafından yazılmış değişik risâleler vardır. Bunlardan dört tanesi İncil diye isimlendiriliyor. Bunlar da Matta, Markos, Luka ve Yuhanna'ya isnâd ediliyor. Kendi aralarında tenâkuzlarla/çelişkilerle dolu olan bu nüshaların, nerede ve ne zaman yazıldıkları da Hıristiyanlar arasında uzun süre münâkaşa mevzuu olmuştur.

Hz. İsa'dan 325 yıl sonra İznik'te toplanan bir konsülde, bin'den fazla iştirakçinin hazırladığı pek çok İncil nüshaları içinden, yukarıda ismi geçen dört tanesini resmî nüsha olarak kabul etmişlerdir. Bugün Ahd-i Cedîd adını alan bu kitap, dört İncil ile bir kısım mektuplardan meydana gelmiştir. İncil ve Tevrât'ın bu şekilde asıl nüshalarından mahrum oluşu ve ana noktalarda vahiyden uzaklaşması, Yahûdi ve Hıristiyan din adamlarının görüş ve yorumlarına ağırlık kazandırmıştır. Hâl böyle olunca, tabiî olarak cemiyet ve milletlerin ihtiyaçlarına cevap verebilme hususiyetlerini de kaybetmişlerdir.
***

SEMÂVÎ KİTAPLARIN SONUNCUSU
K U R ' Â N - I K E R İ M

Fıkıh usûlüne dâir ilimlerin ıstılâhında, "Kitap" adıyla da anılan Kur'ân-ı Kerim'in târifi şöyledir:

"Allah Teâlâ'dan Hz. Muhammed'e (s.a.v.) Arapça olarak indirilmiş, ondan bize tevâtür(9) yoluyla nakledilmiş, Mushaflar'da yazılı, okunması ile ibâdet edilen, beşerin benzerini getirmekten âciz kaldığı, Fâtiha sûresi ile başlayıp Nâs sûresi ile sona eren nazm-ı İlâhî'dir."

Aslında Kur'ân-ı Mecîd'in târife bile ihtiyacı yoktur. Zira Kur'an denilince ne kastedildiğini hemen herkes bilir. Ancak Usûl-i fıkıh âlimleri; namazda neyin okunmasının câiz olup olmadığı, hüküm istinbâtında (ortaya koymakta) neyin kaynak sayılıp sayılmayacağı, neyi inkâr edenin küfre girip girmeyeceği belli olsun diye, "Kitâb"ın târifi üzerinde hassâsiyetle durmuşlardır.

Kur'ân-ı Kerim, Resûlüllah Efendimiz'in (s.a.v.) peygamberliği süresince, Cibrîl-i Emîn vâsıtasiyle 23 yılda, sebepleri ortaya çıktıkça peyderpey/yavaş yavaş, sûre sûre, âyet âyet tedrîcen indirilmiştir. Buna "tenzîl" denir. Allah Teala, "Muhakkak ki O (Kur'an) âlemlerin Rabb'inin tenzîldir (O'nun indirmesidir)" (10) buyurmuştur. 13 yıl kadar süren Mekke devrinde, daha çok inançla alâkalı mevzûlar, şirkle mücâdele ve ibretli kıssalar ağırlıkta olmak üzere Kur'ân'ın üçte birinden az eksiği inmiştir. Bir de "inzâl" vardır ki, o da Levh-i Mahfûz'dan, semâda meleklerin kıblesi olan Beytü'l-İzze'ye (ki buna, Beytü'l-Ma'mûr da denir) topluca indirilmesidir.

Milâdî 622 yılında Mekke'den Medîne'ye hicret vuku bulmuş, şer'î hükümlerle alâkalı âyetler daha çok orada inmiştir. Bir yandan ibâdetler, cihad, âile, mirasla alâkalı hükümler; diğer yandan da cezâ, muhâkeme usûlü, muâmelât ve devletlerarası münâsebetlerle ilgili esaslar burada nâzil olmuştur. Çünkü artık Medîne'de bu hükümleri tatbik edecek bir İslâm Devleti vücuda gelmiştir.

Kur'ân-ı Hakîm, Sevgili Peygamberimiz'in (s.a.v.), bir benzeri ortaya konulamayan en büyük mûcizesidir. Nitekim şöyle buyurmuşlardır:

"Hiçbir peygamber yoktur ki, insanların kendisine inanmasına vesîle olacak bir mûcize verilmiş olmasın. Bana verilen en büyük hârika da, Allâh'ın bana vahyettiği Kur'an'dır."(11)

Cenâb-ı Mevlâ-yi zû'l-Celâl, inkârcıların, Kur'ân'ın benzeri bir tek sûre bile meydana getiremeyeceklerini şöyle beyan etmiştir:

"Eğer kulumuza (Resûlümüz Muhammed'e) indirdiklerimizden herhangi bir şüpheye düşüyorsanız, haydi onun benzeri bir sûre getirin; şayet iddiânızda sâdıksanız, Allah'tan gayri şâhitlerinizi (yardımcılarınızı) da çağırın."(12)

Aradan 15 asır gibi bir zaman geçmesine rağmen, bu meydan okuma devam etmektedir. İnkârcılardan ise, henüz cevap veren birileri çıkmamış ve bundan sonra da şüphesiz ki çıkmayacaktır.

Ebû Muhammed bin Müslim en-Nahvî (rh.)anlatıyor:

Bir mecliste, Kur'an'ın mû'cize olması mevzuunu konuşuyorduk. Aramızda bulunan birisi,

"Kur'ân, dil ve edebiyat bilenler nazarında mûcize değildir. Bunu göstermek için ben üç gün zarfında onun bir sûresine nazîre yazacağım, dedi ve bunu yapmak üzere kalkıp gitti. Üç gün sonra kendisi gelmeyince, biz onu görmeye gittik. Evine girdiğimizde onu, mürekkepli kalemi beyaz kağıt üzerinde tutmuş bir halde, duvara dayanıp ölmüş olarak bulduk."

Cenâb-ı Hak, Kelâm-ı Kadîm'ine nazîre yapmaya kalkışan bir küstahı böyle cezalandırmış, bunun mümkün olmayacağını ona ve onun gibi düşünenlere bu şekilde göstermiştir.
***

Kur'an-ı Kerim'in dışındaki semâvî kitaplardan her biri muayyen bir kavme, belli bir zamana mahsus olmak üzere o devrin peygamberlerine verilmişti.

O bakımdan geçmiş peygamberlerin peygamberlikleri bu devirde devam etmediği gibi, kitapları da hükümsüzdür. Onlar, kendi zamanlarında peygamber idiler. Kur'ân-ı Kerim gelmekle hükümleri kalmamıştır.

Bugün fiilen peygamber ve kıyâmete kadar da peygamberliği devam edecek olan sadece Resûlüllah Efendimizdir (s.a.v.). O, nebîlerin ve resûllerin sonuncusudur.

Şu anda Kur'an'dan başka semâvî hak bir kitap yoktur. Önceki inen semâvî kitaplar, o peygamberler zamanında hak ve hükümleri câri/geçerli idi. Ancak Peygamber Efendimizin ve Kur'ân'ın gelmesiyle onların hükümleri de sona ermiştir. Bunun böyle olduğuna inanmak gerekir. Hükümleri kalkmış olan, Kur'ân'ın dışındaki bu kitapların da hâlen geçerliliğini sürdürdüğünü kabul edip hak olduklarını iddia etmek, ehl-i kitabın yani Hıristiyan ve Yahudilerin de cennete gireceğini söylemek küfre sebeptir.

Kur'ân-ı Kerim topyekûn insanlık âlemine ve bütün asırlara mahsus olmak üzere peygamberlerin sonuncusu olan Efendimize (s.a.v.) inzâl buyrulmuştur... Ve kıyâmete kadar bütün beşeriyeti bir iman ve İslâm kardeşliği, bir selâmet ve saâdet dairesinde toplanmaya dâvet etmektedir.
***

NAZMI İLE İBÂDET, MÂNÂSI İLE AMEL EDİLEN KİTAP

Kur'ân-ı Kerim öyle bir İlâhî kitaptır ki, onun nazmı (lafzı) da mânâsı da Allah'tandır. Nazmı ile ibâdet edilir, mânâsı ile amel edilir, böylece Hakk'ın rızâsı kazanılır. Ona ve herhangi bir âyetine abdestsiz olarak el sürülemez.(13) O, hiçbir kitâba benzemez; mânâsını hiçbir kimse değiştiremez. Nazmının yerine başka bir lafız konulamaz ve hiçbir tercüme de Kur'an hükmünü alamaz.

Kur'ân-ı Kerim, edebî bir mûcizedir; beyan üslûbu, fesâhat ve belâgati (dil ve edebiyat yönünden) eşsizdir. İfadelerinde öyle bir akıcılık vardır ki, Arap lisânında bir benzeri yoktur. Binâenaleyh edebî üstünlüğü münâkaşa götürmez derecede açıktır.

Kur'ân-ı Kerim'in, münkirlerin inkârı ile fazîlet ve şerefinden herhangi bir şey eksilmez. Zaman ve mekânın değişmesiyle o değişmez. Onda tahrif, tağyir ve tebdil (bozma, eksiltme ve değiştirme) aslâ mümkün olmadığı gibi, ilâve de yapılamaz. Bu hususu bizzat Mevlâmız şöyle açıklıyor:

"Kitap kendilerine gelince, onlar onu inkâr etmişlerdir; oysa o değerli bir kitaptır. Geçmişte ve gelecekte onu geçersiz kılabilecek (bir güç) yoktur. O hikmet sahibi ve övülmeye lâyık olan Allah'tan indirilmiştir."(14)

"Kur'ân'ı muhakkak ki biz indirdik; elbette onu yine biz koruyacağız."(15)

Kur'ân-ı Kerim'in her bir âyeti, "Ve innâ lehû lehâfizûn" (Elbette onu biz koruyacağız) sırrına sahiptir. Kıyâmete kadar Hz. Mevlâ-yi zû'l-Celâl'in himâyesi altındadır. Diğer semâvî kitaplarda olduğu gibi değişme ve bozulma ihtimâli yoktur.

Geçmiş milletlere âit en sağlam bilgiler Kur'ân-ı Kerim'dedir. Kezâ gelecekle alâkalı en doğru haberler ondadır. İnsanoğluna hem dünyasını hem âhiretini öğretip, iki cihanda saâdet ve selâmette olması için, yapması ve kaçınması gerekenleri bildiren yegâne kitap odur.

İnsanlığın muhtaç olduğu ve olacağı bütün hükümler ana hatlarıyla Kur'an'da yer almıştır. Ameller-ibâdetler, hayatın bütün yönleriyle alâkalı ahlâkî esaslar; hukuk, iktisat, idare, âile, kadın ve çocuklarla ilgili hükümler...

Hâsılı, fert ve cemiyetin ihityacı olan bütün temel esaslar Kur'ân-ı Kerim'de mevcuttur; Resûlüllah Efendimizin (s.a.v.) sünnetleri ile de bunların tatbikat şekli ve şartları belirlenmiştir.

Hiçbir kimseden ve hiçbir yerden okuma-yazma öğrenmemiş, ilim tahsili yapmamış bulunan ümmî bir peygambere indirilen bir kitapta, böylesine geniş bilgilerin bulunması, şüphesiz ki onun Allah kelâmı olduğunun en bâriz delilidir.


DİPNOTLAR
(1) Kur'ân-ı Kerim, Bürûc sûresi, 85/21-22.
(2) Elmalılı, Hak Dini Kur'an Dili, Eser Neşriyat, İstanbul, 4, 1012.
(3) Kur'ân-ı Kerim, Mâide sûresi, 5/44.
(4) Kur'ân-ı Kerim, En'âm sûresi, 6/91.
(5) Kur'ân-ı Kerim, Enbiyâ sûresi, 21/105.
(6) Kur'ân-ı Kerim, Nisâ sûresi, 4/163; İsrâ sûresi, 17/55.
(7) Kur'ân-ı Kerim, Mâide sûresi, 5/72-73.
(8) Kur'ân-ı Kerim, Tevbe sûresi, 9/34.
(9) Tevâtür, kelime olarak ağızdan ağıza yayılma, kuvvetli ve yaygın haber demektir. Mütevâtir haber de, yalan üzerine ittifakı düşünülemeyen bir topluluğun verdiği haberdir. (Ömeru'n-Nesefî, Metnü Akâid, 2)
(10) Kur'ân-ı Kerim, Şuarâ sûresi, 26/192.
(11) Buhârî, Sahîh, Fezâilü'l-Kur'ân, 1.
(12) Kur'ân-ı Kerim, Bakara sûresi, 2/23.
(13) "Ona (o Kitab'a) [b]ancak temizlenenler dokunabilir." [/b](Vâkıa sûresi, 79) Âyette geçen 'kitab'ın elimizdeki Mushaf olduğunu ifade eden âlimler, Kur'ân'ın abdestsiz ele alınamayacağına hükmetmişlerdir. Fakat ezbere okunabilir. Cünüp olan kimse ise, Kur'ân'a el süremediği gibi, ezbere de okuyamaz. Bu mesele fıkhî bir mesele olmasına rağmen, ehemmiyetine binaen bazı âlimler, 'Abdestsiz olanın Mushaf'a dokunması haramdır' diyerek akâid kitaplarına dahi almışlardır. (İzzüddîn Abdülaziz b. Abdüsselâm es-Sülemî, el-Akâid, Beyrut/Lübnan, 1414/1993, s. 9)
(14) Kur'ân-ı Kerim, Fussılet sûresi, 41/41-42.
(15) Kur'ân-ı Kerim, Hıcr sûresi, 15/9.